San Marco jest jedną z sześciu dzielnic historycznej Wenecji, znajdującą się w samym centrum miasta. W jej obrębie znajdują się najbardziej znane weneckie zabytki, które musi zobaczyć każdy turysta.
Kontynuujemy zwiedzanie Sam Marco, którego opis rozpoczęliśmy w poprzednim artykule. Po minięciu kościoła Chiesa di San Moise, odbijamy od alei handlowej nieco na północ, gdzie znajduje się Gran Teatro la Fenice. Zbudowany w Wenecji – jednej z kolebek opery – w 1792 roku teatr operowy, jest dziś jedną z najlepszych scen operowych na świecie. Wiele dzieł było pisanych specjalnie z myślą o ich wystawianiu właśnie tutaj. Swoje premiery miały tu m.in. dzieła Verdiego: Atylla (1846), Rigoletto (1851), La Traviata (1853). Opera w trakcie swojego istnienia dwukrotnie ulegała całkowitemu zniszczeniu w pożarach, ostatni raz w 1996 roku (po pożarze nastąpiła aż prawie 8-letnia przerwa w działalności opery.
Na placu Campo San Fentin, przy którym stoi teatr, znajdziemy jeszcze inne ciekawe budynki. Jednym z nich jest Scuola Grande di San Fantin, pałac wenecki z 1600 roku. Zadaniem prowadzących była opieka nad skazanymi na śmierć. Działalność została zakończona w 1806r. pod presją Napoleona. W 1812r. jego dekretem w budynku powołano Uniwersytet Nauki, Literatury i Sztuki, istniejący do dziś.
Z Campo San Fantin już tylko dwa kroki do kolejnego placu – Campo Sant’Angelo, zawdzięczający swoją nazwę nieistniejącemu już kościołowi pod tym samym wezwaniem, stojącemu kiedyś przy tym placu. Poza swoim malowniczym wyglądem, nie wyróżnia się niczym szczególnym – no, może poza niezaprzeczalnym spokojem i prawie całkowitym brakiem turystów – to rzadkość w Wenecji. Można też z tego placu podziwiać dzwonnicę kościoła Chiesa di Santo Stefano, stojącego przy niedalekim, kolejnym placu. To kolejna dzwonnica w Wenecji, która niewątpliwie jest krzywa 🙂
Wkraczamy na rzeczony plac Campo Santo Stefano. Na północnym jego krańcu stoi wspomniany kościół Chiesa di Santo Stefano, wybudowany w XIII wieku przez mnichów Augustynów, początkowo pod wezwaniem św.Augustyna i św.Stefana. Kościół był dwukrotnie przebudowywany w XIV i XV wieku. Był też aż 6 razy rekonsekrowany, z powodu powtarzających się w jego wnętrzach przelewów krwi i morderstw. W jego wnętrzach znajduje się kilka bezcennych dzieł sztuki. W kościele tym, 28 lipca 1741r. odbył się pogrzeb weneckiego kompozytora, Antonio Vivaldiego, który zmarł w biedzie i zapomnieniu. Jak mówi historia, w pogrzebie uczestniczyli wyłącznie karawaniarze i sześciu małych chórzystów, którzy odśpiewali „Requiem”. Vivaldi został pochowany w nieoznakowanej mogile na przyszpitalnym, miejskim cmentarzu.
Plac Santo Stefano jest kolejnym bardzo spokojnym, aczkolwiek dużym i zawierającym liczne restauracje i kawiarnie, weneckim placem. Niewielu to turystów i można spokojnie spędzić czas. Wykorzystaliśmy to, robiąc sobie przerwę obiadową w jednej z restauracyjek. Mogliśmy w tym czasie spokojnie przyglądać się powolnemu trybowi życia na placu, przez chwilę zakłóconemu widowiskową pogonią policji za sprzedawcami podróbek, których w Wenecji jest wręcz mnóstwo i są całkiem nieźle zorganizowani. Nieudana zasadzka policjantów była jedyną „dynamiczną” atrakcją na placu. Oglądnęliśmy pomnik Niccolo Tommaseo, XIX-wiecznego włoskiego pisarza i udaliśmy się w kierunku południowego krańca placu, na którym stoi kolejny z kościołów.
Chiesa di San Vidal, bo o nim mowa, został zbudowany w 1084 roku i odbudowany po pożarze w 1105r. Przez długi czas służył jako hala wystawowa dla włoskich artystów, dziś odbywają się w nim liczne koncerty. Został uwieczniony na jednym z obrazów Canaletta (obecnie w National Gallery w Londynie). Udając się dalej na południe, kilka kroków za kościołem dochodzi się do czwartego z mostów na weneckim Canale Grande (Ponte dell’Accademia).
My jednak udajemy się spowrotem w stronę placu św.Marka. Przechodzimy przez plac Campo San Maurizio, malutki, spokojny placyk, przy którym stoi Chiesa di San Maurizio, zbudowany pierwotnie, wg niepotwierdzonych historii w IX wieku. Pierwsze potwierdzone wzmianki o kościele pochodzą z 1088r. Obecnie znajduje się w nim związane z Vivaldim (urodzonym w Wenecji) muzeum muzyki gotyckiej.
Kontynuujemy marsz na wschód i docieramy do Campo Santa Maria Zobenigo, placu, przy którym stoi kolejny wenecki kościół – Chiesa di Santa Maria del Giglio, znany też po nazwą Santa Maria Zobenigo, wybudowany w IX wieku. Obecna jego postać to wynik przebudowy z 1680r. Kiedyś posiadał dzwonnicę, ale została ona rozebrana, a odbudowa nigdy się nie zakończyła – dziś w odbudowanej namiastce dzwonnice znajduje się sklep z pamiątkami. Także i ten kościół został uwieczniony (wraz ze starą dzwonnicą) na obrazie Canaletta.
I to ostatnia z atrakcji drugiego dnia naszego pobytu w Wenecji. Dalej był już tylko powrót na plac św.Marka i rejs powrotny w stronę Piazzale Roma i dworca autobusowego.
Pełną galerię zdjęć z całego drugiego dnia pobytu w Wenecji znajdziecie na naszym facebookowym profilu.
